de negende maand of de elfde
de tegenwind maakt ons geremder
en ’t jaar eindigt meestal hetzelfde
mistletoe wacht in november
hartstochtelijk op regenzoenen
terwijl sommigen steeds ontstemder
en hardvochtig zichzelf depri noemen
herfstkleurige bomen en vlaggetjes in de stad
tijdens een wandeling was de limbo wat nat
en de straat begon te ontvolken
gezelligheid was ver te zoeken
maar ach, waarom zou ik vloeken
‘k loop toch met mijn hoofd in de wolken.
Wim van den Hoonaard
Als ik kies voor goed of kwaad
vroeg ten onder, misschien laat
koud in bed of een goot in de straat
hoe overleef ik de spagaat?
Goed en kwaad kunnen overal bij
en sta ik voor of achter in de rij
beneden èn boven ben ik niet vrij
maar wat me tegenhoudt zijn zij!
Of misschien vergis ik mij,
ben ik het kruis(igings)punt voorbij
en is er ook geen weg terug
naar de plek van de genomen maat
terwijl een behoefte nog steeds bestaat
aan meer welvaart, graag wat vlug!
Komrij met mij naar de kim
van den Hoofdakker om te ploegen
alvorens wij uit puur genoegen
zaaien daar een nieuw begin.
Langs ’t zaaigoed gaan dichtersdromen
hun eigen weg en blijven komen;
niet het groeien doet soms pijn
maar het niet gelezen zijn…
Misschien zal deze dichter het nooit leren;
een oliebol weet wanneer-ie moet keren.
Wij huilden en wij lachten
wij leefden ons gevecht
wij waren aan het leven
en aan elkaar gehecht
juist daarom deed het scheiden
van onze wegen pijn
het was toch voor ons beiden
een stukje samen zijn
een formule werd gekozen
voor ’t aangenaam verpozen:
als vrienden uit elkaar
verwelkt zijn nu die rozen
en ik zit in ’t schip te hozen;
o, zag ik jou nog maar…
