(ter ere van de 400 geleden geboren Jean de la Fontaine)
Intussen, ergens in een dierenverblijf,
(de microfoon stond nog open…):
“Ik ben niet voor!”, riep een poes.
“En mij vinden ze vaak brutaal”, jankte een hond verongelijkt.
“En toch blijf ik bij mijn standpunt”, sprak een ezel vol overtuiging
“Van mij maakten ze een werkwoord”, klaagde een papegaai.
“Ik kom weleens uit een mouw”, mompelde een aap.
“Hallo, jong-en-lui!”, grapte een varken.
“Ben ik nou echt zo slim?”, vroeg een vos.
“Ik ben ook best wel sociaal hoor!”, opperde een rat.
Een muis hield zich stil.
Een olifant, die een dikke huid had, kon zich alles nog goed herinneren.
“Al ben ik nog zo bont, er zit altijd wel een vlekje aan, en dat is een waarheid,” zei een koe.
“Ik werd laatst nog gevangen door een koe”, mijmerde een haas.
“Wanneer mag ik nou es uit die kuil?”, siste een slang ongeduldig.
“Hoe lang duurt het nog?”, vroeg een slak aan een schildpad.
“Laatst werd er weer eentje óver mij getild”, memoreerde een paard.
.
“En jij mannetjeszeepaardje, hoe zit het met jou?”
“Ik draag bevruchte eitjes in mijn buik en laat nieuw leven geboren worden,” antwoordde een
mannetjeszeepaardje.
(Zoekt u zelf uw moraal in dit fabuleuze verhaal?)
Wim van den Hoonaard, sept. 2021
(eventueel op de wijs van: “Make You Feel My Love” door Bob Dylan)
Ik zoek de woorden die je achterliet
die toebehoren aan een stil verdriet
achterstevoren leven kan ik niet –
ik kan niet terug naar jou
Gaandeweg leer ik de weggaanweg
die een ander met je gaat
gedeeld geluk en ook gedeelde pech –
en wat daar boven staat
Onlosmakelijk is elke tijd
verbonden met een soort afscheid
slechts een droom geeft mij nog wat respijt –
ik droom mij terug naar jou
“Quo Vadis” werd meermaals aan hem gevraagd
aan Damocles onder het zwaard
dat hij echter nimmer zelf draagt –
omdat de liefde ’t hem bespaart
Wim van den Hoonaard, Deventer, juni 2021
10 jaar Deventer Dichterscafé
(op de wijs van “Happy Together” door The Turtles)
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk
hoe wij meerstemmig zij aan zij steeds dichterbij
ons kunstje doen zo frank en vrij, de dorst voorbijj
in “Coffee Together”…
Nomadenvolk staat nooit vooraan
zo zal de poëzie blijven ontstaan
en voert de dorst de dichters aan
in “Coffee Together”…
Zonder blikken en blozen zal t verpozen wel gaan,
gedichten als excuus om in de spotlight te staan
Denk ik aan hier en nu, aan jou en mij,
dan is de tijd met taalgevoel een tijdverblijf,
de woorden gaan hier eigenwijs met ons op reis
in “Coffee Together”…
Zonder blikken en blozen zal ’t verpozen wel gaan,
gedichten als excuus om in de spotlight te staan
Iedereen met dorst heeft hier een streepje voor,
drempelvrees dat is bij ons niet nodig hoor!
In “Coffee Together”…
In “Coffee Together”…
Wij willen nu verder…
Zijn wij onze herder?
Wim van den Hoonaard, 11 april 2021
