Zijn naam was François Haverschmidt,
als dichter zeer gezien;
Piet Paaltjens was zijn dichtersnaam,
een passend pseudoniem.

Die Haverschmidt was dominee,
Dat was hij elke dag.
Ter kerke ging hij ’s zondags steeds
en preekte met gezag.

Hij preekte hier, hij preekte daar;
hij kende geen limiet.
Dan heette hij steevast François;
als dichter was hij Piet.

Twee zielen huisden in zijn borst,
maar niemand vond dat raar;
François hoort bij gelovigheid
en Piet bij l’art pour l’art.

Maar van hun amourettekes
raak ik wat aangedaan:
Zij lieten bij een blauwtje steeds
te saam een bitt’re traan.

Ze waren dan ontroostbaar en
getwee melancholiek.
De wereld was François een hel,
Piet zorgde voor lyriek.

Ze dachten dan met bitterheid:
“De liefde is een flop!
Ons liefdesleed is grenzeloos,
ons past nu slechts de strop.”

Tinus Derks, februari 2024