Denk achteruit, wat er vaak was:
nachten dansen op het ritme van je hartslag,
dagen uit wandelen, hemel de kleur van cliché,
aan zee iemand zoeken, de verkeerde vinden.

In je pijpenla het gepriegel met woorden
als met breekbare bordjes jongleren
om het jongleren af te leren.

Denk achteruit, wat vaker ontbrak:
nachten dansen op het leven dat muziek maakt,
dagen door sjouwen, de zon een tent in de regen,
aan zee vol verbazing de branding zien branden.

In je pijpenla het gepriegel met woorden
als echte kaarsjes in de kerstboom,
kitsch misschien, maar levensgevaar.

Wees tenslotte eens eerlijk: wanneer
trekt denken zich iets aan
van het bestaan?

Theo de Jong