Dit onbekende komt mij bekend voor,
dit perron met bloemen in het grint,
deze passagiers, wassen beelden van wachten,
deze lijnen eindigend in het oneindige,
een vreemde trein die mij de tijd in rijdt
en terugbrengt naar wat ik was:
zwerver op eigen terrein en vreemdeling
in steden die mijn adres droegen.
Zo veel treinen,
zo veel stations,
zo veel gepasseerd.
Als kind bekeek je gretig de reclame langs de lijn,
die je wegwijs maakte in het leven en je bijbracht
dat je ooit zou bereiken wat je nooit had gewild,
dat je aan kon komen zonder weg te gaan
en weg kon met meer dan alles wat je had.
En dan nu te beseffen dat dit zo is –
zij het anders.