In de donkere Corona-nacht sta ik
voor het raam
mijn straat als uitgestorven
geen aangeschoten jongeren die

– gewoonlijk rond de klok van vijf –
luidruchtig van de Brink mijn straat
door slingeren
bewoners wakker schuddend
hun beschonken stemmen stuiterend
tegen de hoge gevels van mijn oude Postkantoor
bij lange na niet bij de tijd
van de naakt geworden straten.

Sieth Delhaas
maart 2020