Sprakeloos lieten mij beide woorden.

Op mijn rug in het gras
aan de IJssel
Kloddertjes schuim waar water en zand
elkaar raken.
Wolken zo wit zo bol zo ijl.
Roeiers aan de riemen hun
stemmen stuiterend naar mij toe.
Zon achter een reuzenwolk
zendt stralen kilometers ver
verder dan de horizon
Een kudde wilde ganzen
waar doorgaans koeien grazen.
Een droge scherpe rietspriet
doorboort mijn naakte zool.
Zo veel nog te zien op deze late
zomerzonnedag.
Zelfs niet mijn lome lijf
geeft vulling aan de beide loze woorden
waaraan ik – als dichteres – mijn geest
zou moeten slijpen.

Twee grote nullen
ijdel in hun pronkzuchtige
zelfingenomenheid
zelfs niet om aan te zien.

Sieth Delhaas
25 september 2016