Van heel vroeger ken ik jou
herinner jij je mij
van toen ik je binnenste verkende
me met jouw ruimte bekleedde
als een dekmantel tegen het leven?
Jij zou mijn vaste schuilhut worden
dacht ik,
een hut, niet donker, nee,
zeeën van licht zouden door je boogvensters
binnen vallen
Alles zou ik in jouw ruimten
kunnen uitspellen
woorden, gedachten, spelingen
alles verbonden met de dingen waarvan ik droom
ze zouden in jou waarheid worden
Nu, na jaren sparen, een giga crisis en ontslag
zou ik moeten toegeven dat jij
met jouw ruimten
mijn reikwijdte voor altijd
te buiten gaat…
Toch, je blijft mijn einder
zoals ik jaren her besloot
met minder kan ik niet
en of maar zeker toch
jou opgeven is gelijk aan sterven