Wat wens ik eigenlijk
na deze dagen van inhouden
van uitbarsten
van opnieuw landenwijd geweld
het doden – rücksichtslos –
het branden van balkons en daken
van huizen zo hoog die wij
in onze 2 e wereldoorlog nog niet hadden

De winkelier zwevend aan een balkon
balkons waar al het vuil vanaf kan glijden
de dravende overlevenden naar
de uitgegraven schuilholen
het geboren worden van baby’s
alsof er geen anticonceptie
is uitgevonden. Wie
durft nog een kind?

Ik kan het voelen omdat
ik klein in mijn pyjama
tussen alarmgejank – tel niet de uren –
daar zat in een vochtig stinkende
schuilkelder huilende ouderen
wat je nooit zag

Op het laatst kozen mijn ouders
voor zitten onder onze eigen trap
Altijd, zei men, de veiligste plek

Eeuwigheid zei me toen niks
Ik boorde mijn hoofd in
mijn moeders buik.
Tot ze weer opstegen naar ergens
aan de overkant van de Noordzee

Sieth Delhaas, januari 2023