Waarom, vraag ik me af
– wellicht stelt Dante zich dezelfde vraag –
keek hij om
naar het donk’re woud
waar nooit iemand levend
uit gekomen is?
Kan ik die mens van toen begrijpen?
de mens die bereid was
zijn leven in het licht
van iets dat goddelijk heette
te spiegelen? Hoe
staat het met mijzelf?
Ik, al zo’n twintig jaar geleden,
besloten me niet meer onder
het gehoor van welke
godsdienaar te stellen,
meen dat mijn verstand
het voor het zeggen heeft.
Sloot me aan bij wat
– een eeuw voor Dante –
een in het Duits gebied
levende abdis verkondigde:
“der Mensch ist gewaltig
an Kraft seiner Seele”.
In haar woorden
herken ik mezelf
en de zoektocht van Dante.
in die zin vraag ik me
wat is er intussen met de mensheid
gebeurd
dat deze dimensie
is verloren gegaan
uit het oog geraakt.
Als Dante buiten adem
als uit de zee de kust bereikt
en vandaar zich omdraait naar ‘t woud
waar nooit iemand levend is uit gekomen
wat bezielde hem?