Te worden als
Op de schemerige zolder van
de oude bieb
schuilt het begin van mijn verlangen
te worden als Ida en Marie die
met nieuwe eigen woorden
oude psalmen
eigenwijs vertaalden
op die zolder aan de Brink deelde ik
voor ‘t eerst de specifieke spot van
Wislawa Symborska die ze dreef
met de maten van het Pools regiem
op mijn reis tussen de ruzies
over het Iraanse Kernprogram zag ik
vastberaden dichters rond de tombe van Hafez
die zijn volk al zeven eeuwen inspireert
en thuis – altijd op de achtergrond –
de zeven-en-twintig liefdesliedjes van Judith
met steeds weer haar excuus
‘als je zoveel om iemand gaf…’
het kop’ren jubileum is gehaald
het dichten nog niet af.
Sieth Delhaas, oktober 2023
Waarom, vraag ik me af
– wellicht stelde Dante zich dezelfde vraag –
keek hij om
naar het donk’re woud
waar nooit iemand
levend is uit gekomen?
Kan ik die mens van toen begrijpen?
de mens die bereid was
zijn leven in het licht
van iets dat goddelijk heette
te spiegelen? Hoe
staat het met mijzelf?
Ik sloot me aan bij wat
– een eeuw voor Dante –
een in het Duits gebied
levende abdis verkondigde:
“der Mensch ist gewaltig
an Kraft seiner Seele.”
In haar woorden
herken ik mezelf
en de zoektocht van Dante.
Als Dante buiten adem
als uit de zee de kust bereikt
en vandaar zich omdraait
naar ’t woud waar nooit
iemand levend is uit gekomen
wat bezielde hem?
Sieth Delhaas, september 2023
Ik zing het mijn hele leven al.
Dat liedje blijf ik trouw.
In haar regels geborgen
ligt mijn vrijheid als vrouw.
Was er geen ander verlangen?
Bij tijd en wijle: ja,
maar ook een zeker weten:
hier ligt mijn vrijheid als vrouw.
Raakte ze kwijt,
verdween ze in het niets,
dan kwam er opnieuw
een snelle fiets!
En vandaag
met mijn slinkende krachten?
Slinkt mijn verlangen mee?
Nee, opnieuw lonkt er vrijheid
nu, met een elektrische fiets.
Ik zong het mijn hele leven.
Dat liedje blijf ik trouw:
in mijn fiets ligt nog altijd geborgen:
vrijheid. Nu van een oude vrouw.
Sieth Delhaas, augustus 2023
Die dag van Keti Koti…
is de wereld lichter
nu tussen wit en zwart?
De woorden zijn gesproken
door iemand van stand
de ander zonder ziel.
God, stond vast, moest
niets hebben van zwarten
leerde een kunstenares
en altijd op je hoede zijn
weet ze ook nog nu.
Is de wereld lichter
nu tussen wit en zwart?
Dat moet nog maar blijken…
Ik?
“Ik geloof er niets van…”
lees ik in ‘Friday Black’
Sieth Delhaas, Juli 2023
Ook ik ben in het midden mijner dagen
verdwaald geraakt, bekende eens een
hooggeëerde dichteres
over de tijd die zij verwachtte.
Ik – een ruime cyclus later – mocht
in het midden van mijn dagen
mij voegen bij hen die – na
eeuwenlang te zijn geknot als eiken
door hen die zich meester
van de aardkloot waanden –
uitgroeiden tot hun ware kracht.
Geen dwalen meer.
In plaats daarvan
rechtuit afgaan op
dat wat moet gedaan.
Nee, vroeger was geen liedje van verlangen
zoals de verteller het zo gaarne schetst.
Vroeger is een à Dieu…
Nadat de laatste letter
van mijn lippen is gevallen…
Voorbij.
Vroeger behoort hen die altijd
al op hoge stoepen staande
zich verheffen en het verleden
uitrekken
tot die eindeloze draad:
een hartverscheurend
liedje-van-verlangen
is uit.
Sieth Delhaas, juni 2023
