Je had het in je om op grote voet te leven
ik zag het toen je als au pair naar Zwitserland
getrokken zonder de taal te spreken
het leven leefde van een jonge vrouw en
nog geen kwart jaar later ingeburgerd
in het dorp.
Je nam me mee naar ’t kleine
verfijnde restaurant van ’t echtpaar
dat jou als vriendin begroette
en jij bestelde bij ons maal – dat ik betaalde –
ijskoud voor jouw rekening
een fles inheemse wijn van achttien franc.
Nu een kwart eeuw later kan ik maar niet begrijpen
dat er in die tijd geen euro’s waren
ben je dan al zo veel jaren dood?

Je had het in je om op grote voet te leven
Toen we over de besneeuwde helling
naar beneden liepen hield je me staande
en wees me op het uitzicht
zo hemels, zo zacht vloeiend
in het sterrenlicht
en de weerspieg’ling in de sneeuw
gevangen in de grip van lichte vorst
‘zo schitterend’ en ‘ik voel me hier zo thuis’.

Die woorden zal ik nooit vergeten
ik vond het knap dat je
zo helemaal in je eentje je handhaafde
in een land waar alles vreemd was
niet alleen de taal
Je was de kritische au pair in het
gezin dat zich had uitgeleverd aan
een sektarische Zuid-Amerikaanse goeroe
die – vond jij – nooit wat kon zijn want hij
reed een blitse slee wat Jezus nooit zou doen.

Je had het in je om op grote voet te leven
want toen we met de nachtbus door de haarspeldbochten
de berg afreden, avonden later, na de kaasfondue
met alle vrienden op de berg die op je toastten
zei je: ‘ik heb besloten om niet bang te zijn
want als ik hier wil wonen moet ik
elke zaterdag- en zondagavond die bochten nemen
anders leef ik niet’.

Je had het in je om op grote voet te leven
want toen je krap een jaar na die flonk’rend witte entourage
thuis in je eigen bed met een kapotte rug
en hap’rend been wachtte op de dood
herkende ik de oorzaak van je moed:
het lichaam weet het

en ik ervoer de waarheid van die woorden
het lichaam:
trouwe gids voor wie te luist’ren weet.

Sieth Delhaas, december 2017/2024