Als zonnekoning uitgebloeid buig ik mijn hoofd
en werp mijn schaduw over najaarsvelden.
Weg is het goud van trots rijzende helden
die heersten in de vlakte van het zomerlicht.
Al zie ik louter stof en dorte in ’t gezicht,
er is een heer die altijd nog in mij gelooft:
zijn doek met leven kleurend vorst van het penseel,
mij juist voorgoed vastleggend met geknakte steel,
mij oproepend tot dragen van een zonloos
toekomstig lot, louter verguld met verfdoos.
Overgeleverd aan de muur buig ik mijn hoofd.