Verwaterde omgeving. Licht is niet wel alhier,
De planten krijgen langzaam de vormen der vissen.
En ik, wankel starend in spiegels der magiërs,
Denk de zee achter glas vol met visschiedenissen.

Welk nevelig treurspel, deze kubieke meter
Hoogbejaard element, restant der oceanen.
Groene slierten van sterf’lijkheid, zo oogt het water,
Verwarde slingerlijnen of zinloze banen.

Nevelstaarten vervloeien tot troebele vlinders,
Schimmen-bloemen, die hijgen…je beeft als ze groeien.
Je denkt: weg stromen ogenblikken klaterzilver,
Je denkt: o, droevig zal dit vissig voorjaar bloeien.

Je denkt lang en met liefde na. Jouw beide ogen,
Grijze verdronken ogen, weerspiegeld in ruiten,
Vervissen – en zij blikken profetisch en pogen
Met verblinde holten de treurzee op te zuigen.

Julian Tuwim
(vertaald uit het Pools door P.B. Kempe)

Akwarium

Dziedzina jest wodnista, Swiatlu tu niesjowo,
Rosliny sie leniwie przemieniaja w ryby.
I ja, chwiejny, wpatrzony, jak sie dziwy dwoja,
Myslami zarybilem ocean zza szybi.

Mgli sie teatr zalosny w tym szesciennym metrze
Morskich glebin, zywiolu na emeryturze.
Woda jest jak smiertelne, zielone powietrze,
Ludzace gra zalaman i plonnych wydluzen.

Wiona z mgielek wyciete podwodne motyle,
Ledwo-kwiaty, co dysza…az strach, ze urosna.
Myslisz: pluskaja srebrne, upletwione chwile,
Myslisz: o jakze smutno byc tu rybia wiosna.

Myslisz dlugo iczule. I wlasne twe oczy,
Szare oczy topielcze, za tafla odbite,
Rybieja – i wlepione spojrzeniem proroczym
Smune morze wciagaja w oslepla orbite.

Julian Tuwim (1894 – 1953)