Verwaterde omgeving. Licht is niet wel alhier,
De planten krijgen langzaam de vormen der vissen.
En ik, wankel starend in spiegels der magiërs,
Denk de zee achter glas vol met visschiedenissen.

Welk nevelig treurspel, deze kubieke meter
Hoogbejaard element, restant der oceanen.
Groene slierten van sterf’lijkheid, zo oogt het water,
Verwarde slingerlijnen of zinloze banen.

Nevelstaarten vervloeien tot troebele vlinders,
Schimmen-bloemen, die hijgen…je beeft als ze groeien.
Je denkt: weg stromen ogenblikken klaterzilver,
Je denkt: o, droevig zal dit vissig voorjaar bloeien.

Je denkt lang en met liefde na. Jouw beide ogen,
Grijze verdronken ogen, weerspiegeld in ruiten,
Vervissen – en zij blikken profetisch en pogen
Met verblinde holten de treurzee op te zuigen.

Julian Tuwim
(vertaald uit het Pools door P.B. Kempe)

Akwarium

Dziedzina jest wodnista, Swiatlu tu niesjowo,
Rosliny sie leniwie przemieniaja w ryby.
I ja, chwiejny, wpatrzony, jak sie dziwy dwoja,
Myslami zarybilem ocean zza szybi.

Mgli sie teatr zalosny w tym szesciennym metrze
Morskich glebin, zywiolu na emeryturze.
Woda jest jak smiertelne, zielone powietrze,
Ludzace gra zalaman i plonnych wydluzen.

Wiona z mgielek wyciete podwodne motyle,
Ledwo-kwiaty, co dysza…az strach, ze urosna.
Myslisz: pluskaja srebrne, upletwione chwile,
Myslisz: o jakze smutno byc tu rybia wiosna.

Myslisz dlugo iczule. I wlasne twe oczy,
Szare oczy topielcze, za tafla odbite,
Rybieja – i wlepione spojrzeniem proroczym
Smune morze wciagaja w oslepla orbite.

Julian Tuwim (1894 – 1953)

Een pad bepeinsde, vroeg tot laat,
Het heil en het verderf,
Bepeinsde goed, bepeinsde kwaad
En wat daartussen staat,
Maar niets kwam uit de verf.

Of sneeuw ook sneeuwde, wind ook floot,
Hij merkte het net zo min
Als avondrood, als morgenrood,
Als bliksem die sloeg in,
Als gras tot aan zijn kin.

Zijn vrouw en kroost zo nu en dan,
Het tafereel passerend,
Werpen hun blik op pa en man:
Hoofdschuddend en gekscherend
Weerklinkt hun: “Toch frustrerend.’’

Ruim twintig jaar duurt dit nu voort:
Hij peinst daar p zijn gat,
Maar niemand kan op erewoord
Zeggen of deze pad
Spoort dan wel is ontspoord.

The philosophic taed

There was a tead hwa thocht sae lang
On sanctity and sin,
On hwat was richt, and hwat was wrang,
And hwat was in atween,
That he gat naething düne.

The wind micht blaw, the snaw micht snaw,
He didna mind a hweet,
Nor kent the derk’nin frae the daw,
The wulfire frae the weet,
Nor fuggage frae his feet,

His wife and waens frae time to time,
As they gaed by the cratur,
Wud haut to hae a gowk at him
And shak their pows, or natter:
“He’s no like growing better.’’

It maun be twenty year of mair
Sin thocht’s been a’ his trade:
And naebody can tell for shair
Hwether this unco taed
Is dead, or thinks he’s dead

William Soutar (1898 – 1943)

(vertaald uit het Schots door P.B. Kempe)

Een Boom planten
Een Huus boen
Een Jung tügen
Een Boek schrieven
Een mal twee Meters
Up de Karkhoff

Hans-Hermann Briese (1940)

(vertaald uit het Oost-Fries Platduits door P.B. Kempe)

EEN

Een boom planten
Een huis bouwen
Een kind maken
Een boek schrijven
Een bij twee meter
op het kerkhof

(Een vierdaagse wandeling in de Brecon Beacons en Fforest Fawr, Zuid-Wales, 1992)

Een Steengraf gebouwd nabij Schaapsbeenderen
Een Steengraf gebouwd op een Winderige Plek
Een Steengraf gebouwd waar een Raaf Wegvloog
Een Steengraf gebouwd op de Vloedlijn van een Rivier
Een Steengraf gebouwd na het Rollen van donder
Een Steengraf gebouwd op mijn Kampeerplek
Een Steengraf gebouwd in een Hagelstorm

Walk of Seven Cairns

(A Four Day Walk in the Brecon Beacons and Fforest Fawr, South Wales, 1992)

A Cairn Built near Sheep Bones,
A Cairn Built at a Windy Place
A Cairn Built where a Raven flew off
A Cairn Built on the Floodline of a River
A Cairn Built after a Roll of Thunder
A Cairn Built at my Campside
A Cairn Built in a Hailstorm

Richard Long (1945)
(Vertaald uit het Engels door P.B. Kempe)