(Opgedragen aan Hans Andreus)
Ik lig hier, en ik lig hier goed:
De loomheid die mijn spieren voedt
Verwarmt mijn lijf. Hier neergezegen
Wil ik nimmer meer bewegen.
De zinderende zon zingt zacht,
mijn lijzig liggend luie lijf
is loom geworden zwaartekracht,
‘t wil dat ik eeuwig liggen blijf.
Mijn hart slaat traag, mijn bloed stroomt sloom
De lucht is licht en warm en zuiver
Een koele vlaag is als een droom
En geeft een aangename huiver.
Ik weet wel, straks zijn daar weer plichten,
Maar laat mij liggen zonder doel,
Die zwaarte is zo’n vol gevoel.
Kon ‘k maar, vóór ’k mij op moet richten,
Deze lome vergezichten
In woorden vangen, zwaar en zoel,
Opdat u voelt wat ik bedoel…
Ach kon ik alles maar verlichten,
Met de zon in mijn gedichten.