Mijn hoofd, een fotografisch oog van glas,
vergeet niet wat het zag, die
nevelige ochtend, eind november,
in het centrum van een grote stad.
Een paar minuten materiaal,
zoek ik nu naar woorden, die
beschrijven kunnen, wat het was.
Buiten de orde van marktkramen en verkeer,
achteraf, tegen een blinde huizenwand,
scharrelde een zwerver rond een
winkelwagentje met propvolle plastic zakken.
Zijn bewegingen werkten zwevend, ongewoon,
alsof een dans begon, een voorstelling.
Ik kon niet verder gaan, moest blijven staan.
Hij keek niet op of om, zocht geen publiek.
Geheel in zichzelf verloren, veerden zijn voeten
naar achter en naar voren,terwijl zijn handen
dunne doorzichtige folien in de lucht wierpen.
Als door een geheimzinnige adem voorzichtig
geblazen en gestuurd, bleven zij zweven.
Meer en meer wierp hij omhoog,en dirigeerde
die dreigden te vallen, met gracieuze greep.
Boven en tussen zijn armen droeg hij
een golvend, zijden-glanzend universum.
Dit is mijn applaus voor een spelend mens.