Die ochtenden dat de wekker gaat
en hoe je blijft liggen,
nog even, nog even…
dan naast ons bed staat.

Hoe snel je je broek in schiet,
tanden poetst op blote voeten.
De poes wil een aai.
Ze krijgt hem niet.

De zoektocht naar je bril,
je broodtrommel,
je sleutels,
of wat maar niet gevonden worden wil.

Je plant een kus op mijn gezicht,
dan vlieg je weg.
De schuur. Je fiets.
De poort valt dicht.

Als je verdwijnt aan het eind van de straat,
dan ben ik soms bang en wil ik graag geloven,
dan wil het wil ik het liefst,
dat het eeuwig zo gaat.

Marieke Bunnik, september 2023