Ze had een rustperiode in de hof van Eden,
de bloemen dansten er klassiek ballet en
knapperig gebraden vogels vlogen vrolijk rond,
ze kon er moeiteloos gedachten lezen en
had een teleknopje in haar mond waarmee ze
via station Hemel contact met Moeder Aarde vond.
Wanneer de maan scheen kon ze overleggen
met de grote inspirator van barmhartigheid,
hij was haar mentor, hoog in aanzien en zij
ontving graag zijn wijze raad recht in haar hart –
toch hield ze moeite met de dingen die ze zag
en hoorde, het nieuws dat door de ether klonk.
Hoe kon ze nog ontspannen in de warme sfeer van
deze tuin met zoveel ware blijdschap en genot
terwijl beneden een hels spektakel van machtsstrijd
elk zicht benam op een liefdevolle toekomst, en
de aangeboren wil om hulp te bieden haar daarom
met steeds meer kracht tot handelen dwong?
Haar mentor, steun en toeverlaat, wist van haar
mededogen, haar inzet om het tij te keren en gaf
zijn zegen voor het einde van haar paradijselijk
verblijf: ze ging vertrekken en moest wéér het lot
van vergeten, geboorte, leven ondergaan – maar
ze had haar nieuwe opdracht goed verstaan.
© Marianne Sorgedrager-van Halewijn
(Vught/Schalkhaar juli 2015)