Hij hoorde bij het gilde van Fijn Draadwerk
presteerde wereldwijd op grote schaal en was
verheven tot erelid van Liga Bureaucraten
Maar op een schaduwdag bewoog hij trager
alsof beland in kleefstof, hij worstelde maar vond
geen uitweg ondanks zijn scherp verstand
Pas toen kwam hij tot inkeer en merkte dat
hij als eigen prooi verstrikt zat in zijn zelf geweven web –
ontward herschiep hij het tot een Menswaardig Net.
Marianne Sorgedrager-van Halewijn
* Een Japans kettinggedicht
Stad aan de rivier
al eeuwen zoekt het water
zijn weg naar de zee
Voorjaar na vrieskou
smeltwater stuwt zich omhoog
het waterpeil stijgt
Dreigend beuken de golven
tegen de stenen kade –
Zomerse dagen
de zon tovert spiegeltjes
hun schitter verleidt
Grassen en bloemen groeien
op veelkleurige oevers –
Wolken vol regen
dragen een mistige vracht
grauwgrijze sluier
Vergeefs tracht de wind een gat
voor de dag te verruimen –
Het vaarplan vertraagt
door aanhoudende koude
in nacht en in dag
Vorst Winter doet huiveren
en belemmert de boten
Stad aan het water
leeft in maat met getijden
immer beweging
Marianne Sorgedrager-van Halewijn
Gezwinde grijsaard die zich, hoewel al trager
toch wil haasten en eens te meer het dichten
niet kan laten, voorzeker niet wanneer
het uur van dreigend onheil is geslagen –
Nog dwingt hij daags zijn pen tot spreken
met woorden van protest tegen het onrecht
en de dwaze daden van mensen zonder hart
wijl hij nu juist genegenheid wil laten heersen
Een beter wereld lijkt nog niet gekomen
en alle tijd verstrijkt zo snel, de oude schrijver
verwijlt nochtans volhardend bij zijn dromen
Ofschoon doodmoe, weet hij niet van versagen
totdat plotsklaps het lot zijn hartstocht overmant –
zijn pen zingt voort langs alle wegen die hij baande.
