– Ik weet niet wat ik denken moet
Ik ken het leven nog niet goed
Ik weet niet of ik juist beslis
Ik doe het immers zo vaak mis
Ik onderscheid geen kwaad en slecht
Ik ken het leven nog niet echt
Ik onderscheid geen goed en best
Ik ben alleen maar minder dan de rest:
Ik voel me als een heel klein kind
Dat ’t leven nog maar net begint
Ik voel me ook niet grijs maar zwart –
Dat klopt, want íeder is apart.
Marianne H.B., april 2023
Als we nu eens allemaal
alle mensen in het hele land
tegelijk een kaars opsteken
zo eentje die niet uit kan gaan
en als we deze kaars met
heel ons doen en laten
verzorgen en beschermen
hoe ver reikt dan ons licht
een zee van licht zal ontstaan
heel ver weg zal het stralen
misschien, misschien wel
verder dan de grijze oceaan
Marianne Sorgedrager, 8 januari 2021
Ik ga op pad en kies met zorg mijn weg
bewust zet ik mijn voeten waar het veilig lijkt
moet nogal eens mijn koers verleggen
maar houd mijn evenwicht al schrik ik soms
van plotseling geknars en kraken
ik schrijf een ingezonden brief:
de overheid moet echt in actie komen
en het niet bij mooie woorden laten
neen, schakel desnoods het leger in voor
de gebreken op de weg – in dit land
moet ieder vrijuit kunnen gaan en staan
mobiliteit heeft aandacht nodig
al heeft het Kabinet in stad Den Haag
geen last, luister naar wat men wil
elders in dit vruchtbaar land
zet hoog op de agenda het punt waarmee
zelfs levens zijn gemoeid wanneer
een hoofd onverwacht getroffen wordt
Wordt wakker Kabinet, er is een crisis
een nieuwe van zoveel eikels overal:
Crisis Eikel! ‘Ja?’ antwoordde onze premier.
Marianne H.B. Sorgedrager, oktober 2022
