deze streep boven die andere
trekt mijn wereld verder uiteen
lokt met tinten steeds lichter
om vooral maar door te gaan

hoe ver moet ik nog dwalen
over graan en brekende golven
om mezelf en haar te vinden
zonder zicht op enig houden

of zijn het juist die wanden
staand rondom dat kleine plein
die mij dwingen omhoog te kijken
langs lijnen dicht naast elkaar

om te zoeken naar dat blauw
tussen een mist van onbehagen
vlak voor haar slanke gestalte
met mijn rug op het plaveisel

of moet ik gewoon erkennen dat
verte en tijd er niet toe doen
door anders te gaan leven en
toe te geven zonder mezelf

Maarten Douwe Bredero, november 2022