de ideale oervorm eigen
biedt ruimte een kans
om kolkend te dansen
via huizenhoge baren
welke romig zilte belletjes
telkens aaneen doen rijgen
schommelend op de grens
van diep water en ijle lucht
in beuken met talloze spetters
slaakt de dunne tedere schaal
vanwege haar ovalen contour
geen enkele kreun of zucht
toch kiest het lot een rif
om dit lichaam te doen kruisen
zodat de loeiende wind
in haar volle kracht
nu over een gekraste huid
alsmaar wil blijven suizen
waardoor zonder spijt te krijgen
pas veel later in de tijd
na vele striemende vlagen
het ei gevuld met leven
een rust en stilte verkiest
en onder de spiegel zal zwijgen