Die mensen om me heen
als decor van deze dag
kleuren deels wat ik zoek,
raken soms die ene snaar.

Van beleving onder de huid
in onbesproken verlangen naar
een tocht vol vervoering,
zonder precies een eigen doel.

Die mensen om me heen
geven silhouet boven horizon.
Die liever vlak en open
blijft tot ineens die klare klank

van stromend water onder
een ranke kiel met richting
naar een plek, stil verborgen
die verder niemand kent.

Zo iets als licht in de verte
tegen een duistere wand
Om zich te openen langs
slierten samenvallend met

rulle grond onder mijn voeten.
Warm en kriebelend tussen
de tenen terwijl het
bloed naar boven kruipt.

Maarten Douwe Bredero