Hoe hard de DDC-ers ook dichten
in die hemel aan het Kerkhof
der zielen van de bovenste plank,
met verzen die hout snijden in
splinters puntgaaf als engelen naalden,
het is de dránk die – als enige – echt lest.
Waardoor elke maand hun geurig reiken
naar de zon onverlet ontaardt. Verleidt tot
hels vertier binnen dat duistere krocht.
Opdat de oprechte waanzin zegeviert.
Maarten Douwe Bredero, december 2022
deze streep boven die andere
trekt mijn wereld verder uiteen
lokt met tinten steeds lichter
om vooral maar door te gaan
hoe ver moet ik nog dwalen
over graan en brekende golven
om mezelf en haar te vinden
zonder zicht op enig houden
of zijn het juist die wanden
staand rondom dat kleine plein
die mij dwingen omhoog te kijken
langs lijnen dicht naast elkaar
om te zoeken naar dat blauw
tussen een mist van onbehagen
vlak voor haar slanke gestalte
met mijn rug op het plaveisel
of moet ik gewoon erkennen dat
verte en tijd er niet toe doen
door anders te gaan leven en
toe te geven zonder mezelf
Maarten Douwe Bredero, november 2022
Die mensen om me heen
als decor van deze dag
kleuren deels wat ik zoek,
raken soms die ene snaar.
Van beleving onder de huid
in onbesproken verlangen naar
een tocht vol vervoering,
zonder precies een eigen doel.
Die mensen om me heen
geven silhouet boven horizon.
Die liever vlak en open
blijft tot ineens die klare klank
van stromend water onder
een ranke kiel met richting
naar een plek, stil verborgen
die verder niemand kent.
Zo iets als licht in de verte
tegen een duistere wand
Om zich te openen langs
slierten samenvallend met
rulle grond onder mijn voeten.
Warm en kriebelend tussen
de tenen terwijl het
bloed naar boven kruipt.
Maarten Douwe Bredero
