Zoveel bomen zoveel appels
Het hoge gras stremt vol gezag
Nummer vier in die krans van vijf
Lukraak gevallen op een dag
Gekoesterd ben ik al die jaren
Als moeder had zij weinig gecreëerd
Toch gaf mama mij dat Arty mee
Is zij zelf als kunstenaar nog geëerd
Verder lonkt weer een volgende stek
Door avontuur alsmaar heen gezonden
Zwervend liet papa mij zoveel zien
Zijn eigen pad had hij vroeg gevonden
Heeft als kind de onschuld verloren
Minder volgzaam doet menig bekoren
Was onzeker over waardegevoel
Angst verschuift zo naar intiem gewoel
Maarten Douwe Bredero, februari 2022
uit het niets komt deze stof
om over na te denken
materie vol van leven
dat telkens maar hoger wil
alleen de ware durfals
nemen de treden omhoog
voor de grote oversteek
wandelend over water
de wilde wijk blijft achter
richting de overzijde
want daar lonkt een belofte
van samenhang en weelde
maar wandelen geeft je niets
scherpt even lijf en geest
aan het verre brugge-eind
leidt jouw pad naar beneden
Maarten Douwe Bredero
De nerf in dit tafelblad
Loopt dwars voor me langs
Volgt mijn schrift ongehinderd
En draagt steeds verse spijs
Het suizen van deze wind
Zwelt telkens uit het Noorden
Voedt mijn gemoed zo voldaan
En klaart het strand weer vrij
Zintuiglijk verkeer ik in balans
En voel nu echt om mij heen
Hoe druk ik de vreugde uit
Zonder ook maar iets te verslaan
Maarten Douwe Bredero
verlangend naar bevestiging
dat leeftijd er niet toe doet
verleidt zij die jonge gozer
en waant zich rimpelloos goed
terwijl hij in onnozelheid
zijn juf in haar wijsheid opjut
en diep tussen volle boezem
zich koestert zo wel beschut
*
in verlangen naar jaloezie
liefst midden in straatgeweld
omhelst zij die ouwe knar
en trekt zijn rollende geld
terwijl hij met haperend vlees
zijn poes al straffend regeert
en bedwelmd door zoete lach
zich nergens meer voor geneert
*
of zochten zij lang geleden
naar erkenning in werkbestaan
getraind in aanzicht van ouders
wedijverend over het gaan
terwijl wij nu samen verdeeld
onze kroost moed inspreken
en dicht schouder aan schouder
ons trots voelen bekeken
Maarten Douwe Bredero
Van elke plek in mijn leven
raakt herinnering kant noch wal
Proef ik beelden van een streven
Profaan gebied, wat komt, zal
Met tijd die nu nog resteert
ga ik toch met dezelfde lef
Door met dromen over weleer
Dank omhelzingen, innig en klef
Zonder gevoel is alles verloren
heeft kennis van zaken geen nut
Laat ik alsnog mijn sporen
liefdeloos achter, volkomen blut
Maarten Douwe Bredero
