Thuis is hij hij, geen simpel punt op een vlak. Hij is, bestaat op het kruispunt van
zijn assen, ingekaderd door veel vlakken, neemt hij ruimte in met
klasse, gender, etniciteit, geaardheid, leeftijd, nationaliteit. Thuis is hij hij,
een veelvlak, kubus van glas, waarin zichtbaar assen elkaar omstrengelen,
concurreren, inspireren in hun kruispunt. Zijn bewustzijn, inclusief perspectief
schept denkkracht, meer-dimensioneel, weldadig, comfortabel
heel voelt hij.

In de samenleving wordt hij weggestopt in een goochelhoed
zijn assen als wegwerpgoed, achteloos gereduceerd tot enkel zwart, zijn bestaan
zo gelegitimeerd als punt. Geen veelvlak dus, geen kubus van glas, geen denkkracht
wordt hem toebedeeld, men ziet hem als een etnisch punt, een stip wellicht. Punt uit !

De samenleving denkt selectief, de tango danst men exclusief
struikelend op het hellend vlak van een plat getreden platter plat.
Cogito ergo sum, ik denk dus ik besta, maar in de samenleving
bestaat hij omdat hij zwart is, basta. Descartes 2.0?

Lucy Kortram