Koper kent vele kanten:
de misplaatste voornaamheid
van naamborden aan grachtenpanden,
gepoetst door schriele bellenmeisjes;

torens van kerken – vingerwijzingen
in het landschap – waar wekelijks
de gesel over de gelovigen

maar ook het zakhorloge
van grootvaders tegen het oor
van kleinkinderen, het regelmatige
tikken, wonder van binnenuit; koper
als huisbewaarder van de tijd.

Ongepoetst, in overgave aan wind
en regen, krijgt het als een mantel
der liefde een huid van het mooiste
groen aller groenen. “Uitgeslagen”
heette het. Het woord leek me
verkeerd want te maken met
verrotting, ontbinding, bederf.

Hoe verrukt was ik bij het ontdekken
van het synoniem: het fluweelzachte,
welluidende, bijna geurende “patina”.

Louise Broekhuysen, oktober 2023