Er waren ouders, juffen,
leraren en bazen; vrouwen
een permanentje, de mannen
vers geknipt van de barbier.
Zij waren, en ik streefde. Ooit
zou ook ik zijn: door niets
af te leiden richt de naald
van een bascule zich
op zijn middelpunt.

Wie stak halverwege
zijn hand uit naar de schalen,
rommelde met gewichten,
verwisselde de polen,
haalde seinpalen om,
bestrooide de grond met
kopspijkers; maakte mij
tot iemand die opzij schiet
voor groepjes kuierende
pubers met – vanuit het natte
gras – bedremmelde excuses
voor wat ik aan wereld
nog besla?

Louise Broekhuysen, oktober 2022