Terug in Holland schilderden zij
“Carpe Diem” op de gevel. Oorlog
voorbij, Indië verleden tijd –
de dagen konden weer geplukt.
Had zij niet, met de kinderen,
de kampen weten te doorstaan?
Was hij niet, hinkend maar in leven
uit Birma’s hel teruggekeerd?

Maar dagen worden ingehaald
door nachten. Het dromen,
wakker schrikken. De roep
om rekenschap: wat zij aan eten
voor haar zoontjes kon bemachtigen
was aan een ander kind onthouden
dat kort daarop bezweek.Waar hij zich
bij het beulswerk aan had weten
te onttrekken werd een makker, minder
handig, diezelfde nacht fataal.

Het bootje vormde hun houvast:
de schemering in de kajuit,
de smalle houten banken, de zweepslag
van de touwen en het abrupt
bewegen om de verstarring
voor even te doorbreken.
Geen golf kon hen te hoog zijn,
geen regen te venijnig,
geen onweer te barbaars.

Op de voorsteven stond: “Obat”.
Dat is Maleis voor “medicijn”.

Louise Broekhuysen