Naar hem te kijken.

Zijn universum zou ik nooit
kunnen kruisen maar hijzelf
paste altijd in mijn ogen.
Hoe hij aan tafel schoof,
zijn mes vasthield,
zijn boterham besmeerde.
Hoe hij de boeken
in zijn schooltas propte;
voor de deur stond
met zijn vrienden, wegreed
op zijn eerstverdiende scooter.

Hoe hij zijn eigen huis,
zijn eigen vrouw,
zijn eigen kinderen.
Hoe hij ouder, krommer,
langzamer en op het laatst.
Men zei hij is het al
niet meer maar ik zag
die ik altijd had gezien
en tenslotte samenviel
met alles wat ik aan hem
in mijn ogen opgeslagen had.

Louise Broekhuysen