Het firmament aan flarden.

Gevangen in de armen
van de saxofoon; schillen
worden losgetrokken
zoals je moeder vroeger
pleisters: je knie in brand
maar even later streek je
over het nieuwe vel.

De finale solo. Het lijkt
zwart in zwart te regenen.

Er hangt een flauwe kruitdamp.

We waaien – godzijdank –
we waaien nooit meer schoon.

Louise Broekhuysen, juli 2022