Wat gedacht en
misschien
uiteindelijk
gezegd maar te laat.
Waar beginnen
met verontschuldigen
voor de wolftoon
(gering, maar niet langs
te luisteren) door jou
in de ander –
spoor van nalatigheden
als stervende padden
langs de snelweg,
onbarmhartig beschenen
door de zon
van de spijt.
Louise Broekhuysen, januari 2024
Kleine ode
Bij Annie M.G. Schmidt was zo’n Quintijn
het Sintgerijmel virtuoos ontstegen.
Met humor en dat tikkeltje venijn
gaf zij zelfs kleur aan alledaags sjagrijn.
‘k Citeer graag dit (dan kan ik er weer tegen):
“Je moeder zou een Shakespeare kunnen zijn.
Ze is het niet. Dat komt door jouw gedrein.”
(uit: “Huishoudpoëzie” 1957)
Hulp
Mijn kleinzoon, in de fjorden, houdt van taal.
“Zal ik hem voor je maken, dat Quintijn?”
Hij situeert het in een ridderzaal.
Krijgshaftig; ‘k ging er graag mee aan de haal.
Maar slechts in ’t IJslands loopt het als een trein.
Louise Broekhuysen, december 2023
De voorraad meer geslonken dan gedacht.
Had de Ontwerper zich verkeken
op de proporties van het zeegedierte:
bultrug, orka, hamerhaai?
Maar Het Plan omvatte nog één vis
die tot vandaag op zijn verschijnen
had gewacht. Uitstellen? Geen denken
aan. Morgen was de zesde dag.
Het buikje kon wat afgeplat, het kopje
toegespitst – kleur was er nog
in overvloed, dus leefde Hij zich
op de vinnen uit: een feest van wuivend
blauw en groen, met hier en daar
een gouden flos. De ogen schoof Hij
wat omhoog: “Opdat jij Mij vanuit
de waat’ren onbelemmerd ziet” (zeker,
elk schepsel is de Schepper even lief
maar voor dit scharrig bloedje
bleek Hij een zwak te hebben).
Hij hield het resultaat een eindje
van zich af en was gerust: beperking
had het dier alleen maar goed gedaan.
Hij blies de adem in, gaf het een aai
over de rug, bracht met een speels
gebaar de vinnen in model en liet het
met een glimlach in de zeeën gaan.
Louise Broekhuysen, november 2023
Koper kent vele kanten:
de misplaatste voornaamheid
van naamborden aan grachtenpanden,
gepoetst door schriele bellenmeisjes;
torens van kerken – vingerwijzingen
in het landschap – waar wekelijks
de gesel over de gelovigen
maar ook het zakhorloge
van grootvaders tegen het oor
van kleinkinderen, het regelmatige
tikken, wonder van binnenuit; koper
als huisbewaarder van de tijd.
Ongepoetst, in overgave aan wind
en regen, krijgt het als een mantel
der liefde een huid van het mooiste
groen aller groenen. “Uitgeslagen”
heette het. Het woord leek me
verkeerd want te maken met
verrotting, ontbinding, bederf.
Hoe verrukt was ik bij het ontdekken
van het synoniem: het fluweelzachte,
welluidende, bijna geurende “patina”.
Louise Broekhuysen, oktober 2023
Dat handen, rug, hoofd
met de altijd verwaaide haren,
zelfs ogen – het is de loop
der dingen, de wederkeer,
stof tot stof.
De stem, van zichzelf onstoffelijk,
van het menszijn de drager, tot waar
keert hij terug? Een machtig koor
in het binnenste van de aarde
waaruit een stem zich losmaakt,
zich verbindt met tijd, handen, rug
en verwaaide haren?
Ik leg mijn oor tegen het gras.
Stel me de diepte voor, het trillen
van de grondtoon. Ruimte,
komvormig, geopend. Hoe
uit alle klinkers, medeklinkers
die van jou tot naden, zomen
van een woord, een zin.
Niet dat ik verwacht je te horen.
Maar schrijvend kan ik doen alsof.
Louise Broekhuysen, september 2023