“Ja, ga het gevecht maar aan
tegen het kwaad in ons bestaan.
Zie maar of je kan winnen,
voel tot in je vingertoppen
waar je kan beginnen”

Hij woont in een boshut
zelf gebouwd van resten hout,
een eindje van de bosrand af,
oogluikend toegestaan door het beheer,
onopgemerkt door het verkeer.
Hij was een timmerman,
zo een die alles maken kan,
speeltuinmeubels en sculpturen,
poëtische inscripties voor aan muren
over zeeën, over luchten,
over vrije vogelvluchten.

Hij verkocht zijn huis en haard,
hij kocht een sterke fiets,
nam dat mee wat hij nodig had
en dat was bijna niets.
Trappend rond en tegen de wereld
maakt hij zijn voetafdruk zo klein
als hij vindt dat die mag zijn.

“Ja, ga het gevecht maar aan …..”

Hij slaapt in bushokjes, in parken,
een fietsenstalling, een portiek,
een leegstaand kippenhok,
de hoeken van een kerkportaal,
en – het allerrustigst wel –
op ’t kerkhof in een grafkapel.
Bij vrienden is hij welkom,
meestal komt hij onverwacht.
Als hij weer vertrokken is
wacht hun altijd een verrassing:
Kijk, zie je dat, dat vogeltje,
aan het plafond, hing dat er al?
Nee, Phil is hier geweest.

Bij thuiskomst is hij blij
als zijn hut er nog staat.
Is het ’s winters erg koud
dan fietst hij uit zelfbehoud
naar de stadsbibliotheek
waar hij kranten en boeken leest.
Vanwege de gratis-koffiehoek
vereert hij de supermarkt met zijn bezoek.

Tegenwoordig heeft hij ouderdomspensioen,
daar kan je zó rijk boodschappen van doen,
appels, brood, een stukje kaas.
Maar wordt hij ziek, wat dan?
Franciscus had broeders om zich heen,
Phil slechts de kleine dieren.
Geen zorgen, antwoordt hij.

Als hij in zijn hut ontwaakt
zitten de veldmuizen om hem heen,
hij hoort de vogels in de bomen,
er komen blaadjes aan de struiken.
Laat het voorjaar maar ontluiken,
dan wordt zijn fiets weer opgemaakt,
de tassen voor maanden ingepakt,
op zijn stuur een houten vogel,
kleurig glanzend en opvallend,
natuurlijk van zijn hand.

Hij laat geen andere sporen na
dan van zijn brede fietsband,
en behalve zijn kleine geschenken
veel om over na te denken.

“Ja, ga het gevecht maar aan …..”

Lies Prins, oktober 2023

(Op de wijze van een cantiga voor Alfons de Wijze)

Waren mijn dromen te groot voor deze eeuw?
Of staat Spanje op het punt te ontwaken
en mijn dromen waar te maken?

Ik ben nog slechts de schaduw
van de koning die ik was,
Alfons de Tiende, de Wijze.
De paus en mijn vazallen
lieten mij in 1282 vallen.

Waren mijn dromen …..

Ik mocht in Toledo studeren,
van wijze meesters leren
over Islam en Jodendom,
ik leerde wat hun waarden zijn,
vertaalde hun geschriften in ’t Latijn.

Waren mijn dromen …..
In mijn wetten en gebeden
zijn alle godsdiensten gelijk.
In synagoges en moskeeën
wordt ook Gods naam geprezen,
al heet hij Allah of Jahweh.

Waren mijn dromen …..

Poëzie en muziek zijn mijn troost.
Met troubadours aan mijn hof
componeerde en dichtte ik samen
Cantigas de Santa Maria,
al meer dan 400! Amen.

Waren mijn dromen te groot voor deze eeuw?
Spanje staat op het punt te ontwaken.
Moge Maria ons helpen ze waar te maken.

Lies Prins, september 2023

Zoals ooit God de ezel van Balaäm deed spreken,
zo heeft Zijn Moeder een schaap dat prima kon blaten
op een heikel moment als een mens laten praten.

Te Rocamadour woonde een oude vrouw,
zij vereerde Maria haar leven lang trouw.
Zij kocht, ook al was ze bejaard,
een schaap van het geld dat ze had gespaard.

Om de wol op de markt te kunnen verkopen
was ze met het schaap naar de herder gelopen.
Hij schoor alle schapen rond Rocamadour,
maar deze vrouw draaide hij een loer.

Toen ze terugkwam de volgende morgen
hield hij het schaap voor haar verborgen.
Hij zei dat een wolf het had verslonden
en hij alleen de staart nog had gevonden.

De oude vrouw wist dat hij haar bedroog,
ze werd zwart van woede omdat hij loog.
Ze riep Maria aan: “Waar is mijn schaap gebleven?
Zowaar als ik hier sta, het is nog in leven.”

Maria, die haar getrouwen altijd helpt, ontmaskerde de list.
Uit het bos waar de herder het schaap verscholen wist
klonk luid en duidelijk tot zijn schrik:
“Híeíeíer bèèèèn ííík”

Zo kreeg de vrouw haar schaap terug.
Vlug ging zij op pad met de vacht op haar rug,
naar Rocamadour, naar Maria’s kerk
om haar te danken voor dit wonderbare werk.

Zoals ooit God de ezel van Balaäm deed spreken,
zo heeft Zijn Moeder een schaap dat prima kon blaten
op een heikel moment als een mens laten praten.

Lies Prins, september 2023

(Het biefstukwonder)

De heilige Maria, zij duldt niet
dat trouwe pelgrims kwaad geschiedt.

Negen pelgrims, hongerig en moe,
kwamen bidden te Rocamadour.
In een herberg bestelden ze
brood en vlees en wijn,
maar eerst wilden ze even
in hun gebeden bij Maria zijn.

Negen biefstukken hadden ze besteld,
de waard had ze zelf geteld,
maar toen hij ze aan tafel bracht
waren er nog maar acht.
Een dienstertje nam snel de benen,
in haar maag was de biefstuk verdwenen.

Heilige Maria, duld toch niet
dat trouwe pelgrims kwaad geschiedt!

Uit een van hun koffers
kwam een bonkend geluid.
Ze maakten hem open
en …. de biefstuk sprong eruit.
Op de Rocamadourse grond
sprong hij nog een poosje rond,

tot ze ‘m hebben gevangen
en aan een zijden koord
voor Maria’s altaar gehangen.
Daar hangt nu die biefstuk,
in de kerk, ter herinnering aan
dat magnifiek stuk werk

van Maria, zij duldt niet
dat trouwe pelgrims kwaad geschiedt.

Lies Prins, september 2023