De trein scheurt het landschap open
huizen en bomen vluchten naar alle kanten
er galopperen paarden door het gangpad

ik trek aan de noodrem
snelheid ontaardt in stilstand
de tijd verstijft van schrik

alle aanwezigen wijzen met
trillende vingers naar mij

de conducteur kijkt mij
met holle ogen aan
hij weet wat hem te doen staat

mij rest slechts overgave
ik draag de schuld van een vroegtijdig einde

geschrokken leg ik mijn boek terzijde.

Leen de Oude