Ik neem afscheid van mijn hand
die het pad van de bliksem kon schetsen
of de stilte van de stenen
onder de sneeuwhopen van weleer.
Om ze weer bossen en zand te laten worden
neem ik afscheid van het wit papier en de blauwe inkt
waaraan lome rivieren ontsprongen,
zwijnen in de straten, lege maalderijen.
Ik neem afscheid van de vrienden
op wie ik het meest heb vertrouwd:
de konijnen en de motten,
de rafelige zomerwolken,
mijn schaduw die altijd zachtjes met me sprak.
Ik neem afscheid van de Deugden en de Gratiën der [ planeet:
de mislukkelingen, de muziekdozen,
de vleermuizen die zich bij het vallen van de avond
losmaken uit houten huizenbossen.
Ik neem afscheid van mijn stille vrienden
die alleen maar willen weten
waar je wat wijn kunt drinken,
en voor wie alle dagen
niets anders dan een smoesje zijn
om ouderwetse liedjes te gaan zingen.
Ik neem afscheid van een meisje
dat zonder me te vragen of ik van haar hield of niet
met me meeging en met me sliep
op zo’n middag vol rook
van in greppels brandende bladeren.
Ik neem afscheid van een meisje
wier gezicht ik in mijn dromen blijf zien
verlicht door de trieste blik
van treinen die voorbijgaan in de regen.
Ik neem afscheid van het geheugen
en ik neem afscheid van de heimwee
– het zout en het water
van mijn dagen zonder doel –
en ik neem afscheid van deze gedichten:
woorden, woorden – een beetje lucht
bewogen door mijn lippen – woorden
om de wellicht enige waarheid te verhullen:
dat we ademen en ophouden met ademen.