Het dorp is stil
de IJssel onstuimig
de aarde trilt

Een knal scheurt het dorp open
neemt mensen mee de lucht in
Wijhe blakert zwart

Gillende sirenes, dorpsbewoners
ontwaken uit een boze droom
Handen strelen en drogen tranen

Kinderen, zonen, dochters,
19 in getal waren 8 mei op de plek
des onheils en lieten het leven

Nu na bijna 80 jaar
komen achterblijvers samen
Jaren die niet voorbij gaan

Zij slaan de handen ineen
op zoek naar een luisterend oor,
herkenning en een plek om te gedenken

Nu en altijd

José Hattink-Blom