Iemand vraagt me: ‘François Villon was toch die

middeleeuwse dichter die niet wou deugen?’ Ik 

meen iemand voor me te hebben die zijn 

schoolkennis wil etaleren, maar dat laat ik niet 

merken. 

‘Zeker,’ antwoord ik, ‘hij was een dichter die de

gevangenis van binnen kende. Daar schreef hij zijn

beroemdste zin: ‘Mais où sont les neiges d’antan?’  

Ik wil verder gaan, maar blokkeer, want ik heb nu

zélf een vraag: wat betekent neiges d’antan

eigenlijk? Ik zoek het op en vind: sneeuwpoppen,

sneeuw van gisteren, en de goede oude tijd.

Toch weet ik nu wat ik antwoorden moet: ‘Wat er

ook over Villon wordt gezegd, zijn gedíchten

deugen; die deugen omdat ze niet alleen

bewondering oproepen, maar ook vragen. Zo leeft 

de dichter voort, al is zijn lichaam dood en

‘verdwenen met de wind’’.