Blote paling met naaktslakkensaus. Dat kreeg ik die avond in het café te eten als hors d’oeuvre. Een gang die speciaal werd aanbevolen met: om erin te komen. Ondertussen verrichtte een schamel gekleed meisje onduidelijke werkzaamheden in verticale richting via een centraal geplaatste paal.
Even later kwam een pas geverfde dame tegenover mij aan tafel zitten om mij op het hoofdgerecht voor te bereiden. Ze sprak over verleidelijke horizonten binnen het eigen gezichtsveld, over consumeren en assembleren, pulsen en impulsen, over ongekend genot: besmuikt, beschimmeld of beschaafd. Tenslotte over de alles vernietigende veerkracht om soepele of hoekige, om gerekte, gedrukte, gedraaide, gewrongen bewegingen steeds weer uit te voeren en terug te nemen.
Toen pas begon ik goed te luisteren en mij te verbazen. Ik nam de entourage van de locatie beter in mij op. Er ging mij een licht op toen ik keek naar de lampjes met hun minimale voltage: hier serveren ze geen biefstuk van de haas!
Mijn bestek viel stil.