Ik droomde dat je nog leefde. Je was verhuisd naar wat je
een uithoek van het land noemde en belde me om te
klagen over de onverstaanbaarheid van het hulpje, het
loeren van de glazenwasser en de onhandigheid van de kok

die zelfs geen eieren kon koken. Je woonde in een flat
zonder lift, gelukkig mét ligbad en ingebouwde keuken,
maar gelegen buiten het centrum van de stad,
hoewél in de buurt van de

dierentuin en naast de kerk. ‘Dit laatste valt dan wel weer
mee,’ zei je, ‘want ik heb een zere rug en stijve knieën.’
Steeds vaker raakte je spullen kwijt doordat het hulpje,
volgens jou, alles wat ze zag opruimde of

verstopte. ‘Neeltje,´ riep je dan, ‘waar heb je mijn
wandelstok gelaten, waar liggen mijn tanden en waar is
de krant?’
Dit alles aan te horen was pijnlijk, zelfs in een droom.
Maar het weten dat de resten van mijn vader in een urn
worden bewaard, is nog veel wranger.

Jan van Laar, januari 2023