Ajo kabajo,
waar is de wind,
waar is de
ajo kabajo wind?
Die is van de kale stranden
met de noorderzon vertrokken,
zoekend naar de groene weiden
bij de boerderij van Josken.
Voortgedreven door die wind
komt een vogel aangevlogen:
zomerzanger wielewaal.
Veilig landt hij in de weiden,
‘dans les prés’ in Joskens taal,
en oefent daar zijn repertoire.
Dudeljo, is zijn lied,
dudeljo, is zijn lied,
dít is wat hij zingen kan
dans les prés,
dudeljo,
nee, anders niet,
anders niet.
Josken hoort hem, zingt hem na,
vindt dan ook een and’re taal:
ubi
tubi
jubilate
angelina
pange lingua
dans les prés
dans les prés du bonheur,
en zijn naam verandert mee,
verandert mee
tout à l’heure,
en die naam gaat met hem mee
pour toujours:
Josquin des Prés!
Zijn missen, motetten,
chansons voor amourettes:
zij vliegen als de wielewalen,
nachtegalen, goudfazanten
op de zomerwinden,
de luchtige,
vluchtige
ajo kabajo
winden mee,
naar weiden die zij
elders vinden.