ik lag al op de rails…
Als door een natbeslagen ruit
zag ik opeens iets geels.
Toen keek ik goed: het was een bal
die naar mij toe kwam rollen.
Een kind riep: bal, ik ben er al,
kom op, dan gaan we dollen.
Ik schrok me rot, ik greep het kind
en sleepte het in veiligheid.
Daar was de trein: een wervelwind!
O kind, je kwam op tijd.
Jan van Laar
Als hoge torens naar de mensen zwaaiden
en ganzen dansten op het lege plein,
als zwanen in de vroege morgen kraaiden
en heidebloemen geurden als jasmijn,
als boerenknechten zongen bij het maaien
en terpentijn veranderde in wijn,
als jij je fiets m’n keukentje in draaide
en jij vanzelf een plaats kreeg in dit rijm,
als plotseling een warme wind ging waaien
die wegblies al ons wederzijds venijn,
dan sprong ik gauw op jouw bagagedrager:
je nam me mee, ondanks de zadelpijn!
(naar ‘Twee koningskinderen’ van Gerrit Komrij, 1944-2012)
Ajo kabajo,
waar is de wind,
waar is de
ajo kabajo wind?
Die is van de kale stranden
met de noorderzon vertrokken,
zoekend naar de groene weiden
bij de boerderij van Josken.
Voortgedreven door die wind
komt een vogel aangevlogen:
zomerzanger wielewaal.
Veilig landt hij in de weiden,
‘dans les prés’ in Joskens taal,
en oefent daar zijn repertoire.
Dudeljo, is zijn lied,
dudeljo, is zijn lied,
dít is wat hij zingen kan
dans les prés,
dudeljo,
nee, anders niet,
anders niet.
Josken hoort hem, zingt hem na,
vindt dan ook een and’re taal:
ubi
tubi
jubilate
angelina
pange lingua
dans les prés
dans les prés du bonheur,
en zijn naam verandert mee,
verandert mee
tout à l’heure,
en die naam gaat met hem mee
pour toujours:
Josquin des Prés!
Zijn missen, motetten,
chansons voor amourettes:
zij vliegen als de wielewalen,
nachtegalen, goudfazanten
op de zomerwinden,
de luchtige,
vluchtige
ajo kabajo
winden mee,
naar weiden die zij
elders vinden.
Je bent verdwenen,
wie weet hoe lang geleden, hoe lang
al voordat ik het wist, voor ik het had
gemerkt. Je verdween uit mijn
bestaan, maar je bent er nog wel.
Hoewel ik je niet kan horen, of zien of
voelen. Je bent er,
in zekere zin.
Immers, ik droom je tot gestalte. Ik
verzin je tegen de klippen op met
golven van verlangen, pijn en
ongeduld, met golven die de rotsen
teisteren en uithollen.
Mijn fantasie werkt als erosie, die
jouw beeltenis niet met water uitwist,
maar uit koele steen tevoorschijn
roept.
Ik vind geen rust aan deze kust.
