Het was nog vroeg toen ik de stad uit rende
om de zomer welkom te heten. Ik beklom de
hoogste duin en keek naar de zee, daalde af
naar de branding en verkoelde mijn zweet-
voeten. Golfjes streelden het strand, trokken
zich terug en begonnen dan opnieuw. De
schelpen die ze uit zee hadden opgediept,
lieten ze achter. Boven de vloedlijn begonnen
de eerste geliefden elkaar met zomers vuur te
verkennen en bouwden kinderen met blote
handen hun eerste kastelen. Toen ik al dat
geluk om me heen in me opnam, wist ik dat
de goede God echt bestond, tot er iemand
met ingeblikte muziek het strand in bezit nam.
Jan van Laar
De tijd van ruzies was voorbij. Het was nog
vroeg toen de mensen door een morgen
liepen die lichter was dan ze ooit hadden
gekend, een heldere, vrolijke, lachende
morgen. Ze liepen, ze riepen en hielden niet
op. Nooit hadden ze gedacht dat het zo ver
zou komen, niet ondanks maar dankzij
elkaar. Langs zandpaden en asfaltwegen
gingen zij te voet door de lentemorgen. Ze
zongen het bekende repertoire van You‘ll
never walk alone tot het onvermijdelijke
Should auld acquaintance be forgot, waarna
ze hun eigen weg kozen, sommigen naar
Wassenaar, anderen naar Appelscha.
(vrij naar Mark Strand)
Jan van Laar
