Wij hebben voor onszelf, als bruine bevers, laatst
een onderaardse gang gegraven met wat kamers
links en rechts. Het resultaat van dit project noemen
we De Burcht. De gang heeft een voordeur voor
algemeen gebruik, en een achterdeur voor de
zonaanbidders onder ons die zich niet bruin genoeg
vinden. De bevers van de tweede doelgroep kunnen
bovendien nog kiezen voor zwemmen in de
IJssel, óf op luie stoelen liggend loeren naar
aantrekkelijke bruinverbrande bevermeisjes uit
het Sallandse gebied. De belangstelling van het
publiek voor ons project is overweldigend sinds
wij op stormachtige dagen beide deuren openzetten
om de wind de kans te geven al het opgehoopte
stof en ander vuil de gang uit te blazen.
Jan van Laar, april 2023
Ze fietsten samen door een drukke straat
in Elst of Arnhem-Zuid, dat maakt niet uit.
Ze zagen zich weerspiegeld in een ruit
en reden zonder dat er werd gepraat,
want hun verlangens waren niet gelijk.
Zíj wilde van die slome jongen af
en híj wou dat zij hem haar ja-woord gaf;
hun doelen lagen binnen handbereik.
Plompverloren gaf zij hem de bons.
Hij was daardoor op slag ten einde raad
en sjeesde als een blinde over straat,
zijn liefde stierf te midden van de claxons.
Huilend legde zij zich daarbij neer,
haar laatste kus beréikte hem niet meer.
Jan van Laar, maart 2023
Ik verdwaalde op mijn wandeling en vond mezelf
terug in een verzonnen bloementuin, waar fel
gekleurde waterbietjes, bradeliefjes, ratelrietjes op
mij wachtten en de paarse passiebloem zich
schaamteloos ontsloot voor mijn verbaasde ogen.
In dit paradijs zou ik – een doodgewone wandelaar –
een klaproos willen zijn om zo mijzelf aan elke
bloemenliefhebber te kunnen presenteren als een
glinsterende donkerrode jaspis die zich had
genesteld tussen de verregende vergeet-mij-nietjes,
waardoor deze nederige bloempjes eindelijk de
aandacht kregen waar zij al zo lang om vroegen.
Jan van Laar, februari 2023
Ik droomde dat je nog leefde. Je was verhuisd naar wat je
een uithoek van het land noemde en belde me om te
klagen over de onverstaanbaarheid van het hulpje, het
loeren van de glazenwasser en de onhandigheid van de kok
die zelfs geen eieren kon koken. Je woonde in een flat
zonder lift, gelukkig mét ligbad en ingebouwde keuken,
maar gelegen buiten het centrum van de stad,
hoewél in de buurt van de
dierentuin en naast de kerk. ‘Dit laatste valt dan wel weer
mee,’ zei je, ‘want ik heb een zere rug en stijve knieën.’
Steeds vaker raakte je spullen kwijt doordat het hulpje,
volgens jou, alles wat ze zag opruimde of
verstopte. ‘Neeltje,´ riep je dan, ‘waar heb je mijn
wandelstok gelaten, waar liggen mijn tanden en waar is
de krant?’
Dit alles aan te horen was pijnlijk, zelfs in een droom.
Maar het weten dat de resten van mijn vader in een urn
worden bewaard, is nog veel wranger.
Jan van Laar, januari 2023
Deventer
In Deventer, achter de muren,
staan mannen een vrouw te begluren.
Eerst doe ik nog mee,
maar dan roep ik: ‘Nee,
dat meisje is Kim van de buren.’
Rhenen
Ik zoende een meisje uit Rhenen
dat pronkte met prachtige benen.
De schaduw ertussen
die wilde ik kussen.
Toen riep zij: ‘Dat kun je niet menen.’
Dorth
De vrome bewoners van Dordt
besluiten de zondag met port.
Ze legen het glas
en plegen een plas,
geen mens die er dronken van wordt.
Aken
Een pater uit Aken, Matthijs,
wou graag met de trein naar Parijs.
De pater had pech,
de trein was al weg;
hij mompelde: ‘Kyrieleis’.
Jan van Laar, december 2022
