Ik wacht op het woord dat zich ontkent,
het woord dat niet gehoord wil worden.
Ik hoop op het woord dat trilt en zweeft,
tot stille stervenskreet verdort en
niets omvat dan nagalm van een klok
die lang geleden heeft geklonken
over het vlakke land van de herinnering
en in het ochtenduur tot fluistering is geslonken.
Dat is het woord dat mij verlossen zal
en uit de boeien zal ontslaan,
de schakels doorgevijld, het touw gesleten:
dan heeft het woord zijn werk gedaan
en zal met mij in diepzee troggen zijn vergeten.