(ontleend aan Immortellen XLIX)

Wellicht te vroeg geboren
heel zijn leven een last
had hij niet beter in onze jaren
in havermelk’s Amsterdam gepast?

Verliefd op de meid
van de melkboer
en zowaar
elke morgen daar
een natte stoep.
De melkboer vol vragen
maar de meid ging niet mee
in dat nachtelijke nat
van de bleke dichter-dominee.

Melkwinkels en melkmeiden
allemaal gestremd in de tijd
dominees blijven sterven
dichters houden woord.

Honderddertig jaar dood,
onvervulbaar verlangen nekte
Friese Frans, hoe hij ook bekte,
Piet’s grimlach blijft groot.

Henk van Rossum, februari 2024