hij staart naar het matglazen raam in zijn cel
ziet de contouren van leven buiten
hij droomt zichzelf nog een bestaan
daar krassen lawaaiige kraaien
maken gaten met hun snavels
eten zijn gedachten
over een dag of wat
gaat de laatste bel
en is alles op
zijn dromen
zijn denken
zijn kijken
zijn tijd

Ger van Diepen, maart 2024