Zijn vrouw, mijn tante,
breide nog een muts
Nieuwe warmte
op zijn oude hoofd
vol groeven
net als het ijs
dat hij zorgvuldig koos
Zij zag een glimp
van zijn zwierige slag
Hij zag de ganzen
in v-vorm in de lucht
Zoevende mannen
kwamen langszij
in rijtjes, handen op de rug
Het ging niet zo goed, zei hij,
ik was één brok angst
Ik noem het moed, zeg ik,
levensmoed
Ger van Diepen, februari 2021
Geen witje zonder sneeuw
Geen gouden zonder eeuw
Geen koning zonder leeuw
Geen lijger zonder teeuw
Geen zee zonder meeuw
Geen Bløf zonder Zeeuw
Geen Munch zonder schreeuw
Geen honger zonder geeuw
Geen teelt zonder weeuw
Geen schip zonder breeuw
Geen zwerm zonder spreeuw
Geen Kerst zonder kalkoen
Ger van Diepen, december 2020
U wilde mij geheel.
Maar slechts ten dele
voldeed ik aan uw beeld
van moeder en muze.
U boorde de bronnen.
Liefde en verzen
vloeiden uit de gaten
in mijn gestel.
U dichtte mij heel.
Op mijn boetekleed vormden
de laatste druppels
een vage vlek.
Om mij te dichten
sloeg u mij lek.
U
mijn dichter.
Ger van Diepen, november 2020
