Frans Rummens

De esdoorns staan in bloei
Nu dat de zomerbloei is vergaan
En de winter nader komt
Bloeien zij in banale kleurentooi
Geel als een vlammenzee
Karmozijn als een zwaard in het vuur
Oranje als van een Vorstentelg
Purper als van een Kerkprins
Violet van de melancholie
Tegen het onwerkelijk’ ultramarijn
Van de hemelse koepel
Pracht zonder evenaren

Nog even tonen zij hun zinderende viriliteit
Bladeren elkander ruiselend kozend
Warmend en koesterend
Hete vlammen in de vrieslucht
Toortsen van minnevuur
Hoogtij der liefde
Passie zonder evenaren

Hoe koud kan de winter zijn
Bomen naast elkander
Naakte takken gestrengeld
Doch zonder raken
Maar toch, maar toch
Knoppen vol van dat herfstvuur
De vlammen gevat
In een zetsel
Van nieuw geluk
Van liefde zonder evenaren

Frans Rummens (23 oktober 1999)

Gele en rode vlammen
uit de lauwe aarde
reiken omhoog naar het
godgegeven, mooie naakt
omstrelen en omstrengelen ze
 de lijnen van de tors.

Maar de schoonheid is koud en kil
Ik volg de lijn van heup en bil;
alom in dit beeldenland
zuigt het warmte uit mijn hand

Hoe anders is mijn eigen naakt
het straalt van alle kant
met affectie en raakt
gevend in lieflijke guirland.
Pas straks aan het einde van het zijn
zal ik verkillen en met mijn
vlammend zwaard
ondergaan in diezelfde aard.
 
Frans Rummens (2008)

On the great ship she was conceived at leisure
Nine months later she was born, our second treasure
Now she wants to thank me on this Father’s Day
For being her Dad, but to her I say
Don’t thank me, it was just my pleasure

Frans Rummens


Note:  “my pleasure” is het standaard antwoord als iemand je bedankt ergens voor.