Zijdelings glijden mijn handen
Over de gladde huid van de fles
Ik kies met precisie
Ik, die geen vlieg kwaad zou doen
Kies, voor een pijnloze
Incisie
Ik keer de bovenkant
Van mijn moordwapen
Om
En giet een zoete lokstof
In de bodem
Drommen
Aan Belagers
Zullen de dood vinden
Dom als ze zijn
U dacht nog
‘Wat een leuke vrouw’
Dat is ten dele waar
Want voor u staat
(niet schrikken)
Een wespen-moordenaar.
Esther Smit, augustus 2022
Ik zag ze, stoer en rustig
één voor één mijn drempel over gaan
In blauwe uniformen
in mijn kamer staan
Jij dacht, al kijkend naar je schoenpunten
Fuck, ze heeft het tóch gedaan!
Nooit meer verrekken
van de pijn
De blauwe plekken
bedekken
Op een zichtbare plek
zou jij nooit slaan
Jij, met je mooie blauwe ogen
Ik ken geen goede reden voor geweld
Vergeving? Ammehoela!
Jouw dagen zijn geteld
Esther Smit, 2022
Ach was ik maar een waaiboom
Met waai-bomen-hout
Dan hoefde niemand iets van mij
Men delft bij mij geen goud
Geen jaarringen, noesten
Geen ziel waar men naar zaagt
Alleen een onderstroom met sap
Dat door mijn takken jaagt
Geen tekening van nerf en hout
Om planken van te zagen
Alleen maar grillig takken war
Om buren mee te plagen
Een onverwoestbaar wortelstel
Dat steeds weer boven komt
Een plaag van creativiteit
Die gelukkig nooit verstomt
Esther Smit, februari 2022
