neam
my by myn
djipste namme
sprek my oan en
befêstig myn bestean
as ik moarn soe dea gean
sil myn namme wêze as in keten
en ik my burgen witte ús mem sil myn
namme net ferjitte myn bern sil âld genôch
wêze it te begripen en in dier troch it oan te sjen
foar wa ʻt ik leaf ha wol ik hjitte en as de wyn dan yn
de beammen klimt of út ʻe tûken falt sille de huzen fan stien
en de stêd ek witte wêrom allinne in minske by djipte namme wol hjitte

noem
mij bij mijn
diepste naam
spreek mij aan en
bevestig mijn bestaan
wanneer ik morgen dood
zou gaan zal mijn naam zijn
als een keten zal ik mij geborgen
weten mijn moeder zal mijn naam niet
vergeten mijn kind zal oud genoeg zijn om
het te begrijpen en een dier door het aan te kijken
voor wie ik lief heb wil ik heten en als de wind in de bomen
klimt of uit de takken valt zullen de huizen van steen en de stad
ook weten waarom alleen maar een mens bij diepste naam wil heten

Erika Visser, augustus 2024

De twee gedichten die me op de middelbare school al aanspraken:
Voor wie ik liefheb wil ik heten – Neeltje Maria Min
Voor een dag van morgen – Hans Andreus