Flaco
de oehoe
werd na te zijn
bevrijd een nationale
beroemdheid en groeide
uit tot een symbool voor moed
wijsheid en aanpassingsvermogen
sinds hij de wieken nam het luchtruim
zijn universum werd en zijn ster rees als een
komeet na jarenlange gevangenschap streek hij
neer in CP waar zijn nieuwe uitzicht hem prima beviel
dagelijks aangestaard door horden nieuwsgierigen onder
biologen ecologen ontstond een maatschappelijke discussie en
dierenliefhebbers vroegen zich af of de uil zijn vrijheid wel aan kon of
dat hij in gevangenschap beter af was zijn verzorgen zetten alles in het
werk om de uil te vangen maar de roofvogel was de mens steeds te slim af

Flaco
werd door
activisten wel
de vrijheid gegund
maar tegenstanders
vreesden dat hij het niet
zou redden hij had immers nooit
geleerd om te jagen maar de uil vloog
hooghartig aan het lokaas voorbij zijn eigen
kostje scharrelde hij wel bij elkaar onderzoekers
vonden in de braakballen resten rat en dat voedde weer
een nieuwe angst omdat de ratten werden bestreden met gif
en een vergiftigde rat zou de roofvogel wel eens fataal kunnen
worden bovendien was het stadsverkeer een gevaar en dreigde Flaco
te pletter te vliegen tegen torenhoge gebouwen vreesde de vogelbescherming

Flaco
keek fier
uit over de
bezoekers hier
dreigde weer de tol
van roem volgens critici
zijn sterstatus zou zoveel
kijkers lokken dat de uil werd
opgejaagd en dat was een aanslag
op zijn energie dat hij nodig had om te
het jagen een vogelaar identificeerde zich
liever met het aanpassingsvermogen van de vrije
vogel en voorstanders van de vrije opvoeding zagen
er weer een vliegende metafoor voor het ouderschap in
kinderen konden ook ouders verrassen met hun capaciteiten
en uitbundigheid als ze de vrijheid hadden om alles zelf te ontdekken
en uit te zoeken intussen had de dierentuinuil geleerd om de stijd aan te
gaan met de elementen terwijl het vertelde verhaal een eigentijdse sage werd
waaraan vertellers inzichten en levenslessen koppelden met Flaco als bron van wijsheid

Erika Visser, april 2023

mimerjend
oan wetterkant
fanút eachhoeke
wei waarnommen in
blauwe flits lânjend op
oerhingjend reid oan oare
kant sjocht my net in sucht sa
sacht om azembenimmende pracht
tagelyk wittend dat dit in iisfûgeltje is
loerend boppe wetter foar oer bûgd mei
búkje yn en ien eachwenk letter leadrjocht in
dûkflecht naam yn ien wjukslach werom kaam mei
in goudfisk yn snaffel flean flug op in beamtûke fleach
it dêrop mei in pear slaggen ferdôve omsmiete en mei kop
nei foaren yn it gehiel trochslikte foldien fearren skikte mei wjukken
oer krûn wriuw as in stielblauwe skjocht wer ferdwûn yn it ljocht azemleas
yn it skaad seach ik fol ferwûndering nei dit bjusterbaarlik eagenblik en wie sprakeleas

wonderlijk

mijmerend
aan waterkant
vanuit ooghoek
waargenomen een
blauwe fits geland aan
overkant op overhangend
riet ziet mij niet een zucht zo
zacht om adembenemende pracht
tegelijk wetend dat dit een ijsvogeltje is
loerend boven water voorover gebogen een
oogwenk later met buikje in loodrecht een duikvlucht
nam in één vleugelslag terugkwam met een goudvis in snavel
vliegensvlug op een boomtak vloog het met een paar slagen verdoofde
omgooide en met kop naar voren in het geheel doorslikte voldaan veren schikte
vleugels over kruin wreef als staalblauwe schicht weer verdween in het licht ademloos
in de schaduw keek ik vol verwondering naar dit wonderlijke ogenblik en was sprakeloos

Erika Visser, april 2023

lyts
famke
datsto bist
mei sûnder jaske
op dyn nije fyts noaske
yn de loft hier in de wyn tútskes
fan de sinne op dyn gesicht laitsjend
fytsto fol libbensnocht troch it libben neat
kin dy oerkomme – oant teloarstelingen in ein
meitsje oan dreamen do op ierde stoart oerstreamd
troch fertriet trienje streamje as in sûndfloed oer dyn gesicht
ûnrjocht rekket dy djip en ferdoarnens ûntflammet yn poerrazend
steam út earen flamjende wurdenstreamen – oant folwoeksen sa folle
wizer mei in glimke op dyn gesicht de wien troch dyn hier net werom sjocht
mar tûtsjeboartsjend mei de sinne wer fier fuort troch it libben fytst yn it ljocht

fiets

klein
meisje
dat je bent
met zonder jas
op je nieuwe fiets
met je neusje in de lucht
haren in de wind door de zon
gekust fiets je lachend vol levenslust
door het leven niets kan je overkomen – tot
teleurstellingen een einde maken aan je dromen
je ter aarde stort en overspoeld wordt door verdriet
tranen stromen als een zondvloed over gezicht onrecht raakt diep
boosheid ontvlamt in razernij stoom uit oren vlammende woordenstromen
tot je – volwassen en wijzer niet meer omkijkt maar met een glimlach op gezicht
de wind door je haren en kusjes spelend met de zon weer verder fietst in het licht

Erika Visser, maart 2023

fan ferjitten

earste
teken fan
ferjitten, war it
net mear witte wat
sy iten hie of wêr har
kaaien dôchs bleaun wie
wêr se har bril ek wer hie litten
oantinkens dy fer-di-zenje – ferdwûn
yn ûnthâld gatten, allinich it ferline op
fotoʼs noch witte, as in weromblik op lok
mar dat ek gau wer ferjitte wie it dochs ek
wol in segen, dat se har grutte fertriet wie ferjitte
doeʼt se by de dei begûn te libjen in frede mei it libben

eerste
teken van
vergeten was het
niet meer weten wat
ze had gegeten, waar haar
sleutels toch waren gebleven
waar ze haar bril ook al weer had
gelaten, herinneringen die vervaagden
of verdwenen in geheugengaten, alleen het
verleden op fotoʼs nog weten als terugblik op
geluk maar dat ook zo weer vergeten, was het toch
wel een zegen, dat ze haar grote verdriet ook vergat
toen ze meer bij de dag ging leven en vrede had met het leven

Erika Visser, februari 2023