‘t Was op een dag in mei

dat ik met een lach op mijn gezicht

zwichtte onder het gewicht

van mijn zinnen

voor hem

Is ’t mijn innerlijke stem

die mij 

bij hem binnen lijd

‘k dolend de geuren die hij verspreid

volgend

Neem zó veel waar

Ziende blind dat ik hier staar 

naar wat heet een winkel

en laat me verleiden

want in mei

kan alles me verblijden

Open loop ik het pad

Opgeheven hoofd

Wie maakt me wat

en aanschouw de materie

Als ik hém plotsklaps zie

Rubus

Deze genetisch gemanipuleerde versie van zichzelf 

weet niets van het waarom

Doornroosje in mei huilt

Daar in zijn doornloos bestaan

het einde van haar sprookje schuilt

en sluit de rij

naar de kassa